Geleceğe Dönüş

Geceler uykuyu çok gördü bana hep. Sevemedim geceleri. Mutluluğumda mutluluğumu uykuya teslim etmek istemedim diye uyumadım; mutsuzluğumda dar geldi yatak, uyku tutmadı. Barışık değiliz. Akşamlarsa "Sunumu sen yapacaksan bizim gruba gel" diyen sınıf arkadaşı kadar menfaatçi.
Yeteneğin var denmesi iltifat değil, emeğime hakaret benim için. Ne tuhaf şey okumak... Az iş olunca hemen biter deyip de başlamıyorsun da çok olunca da işler yetişmiyor ya. Pratik isteyen işlerin bilimine kırgınım.
Yaparsın sen de denmesin artık. Mecbur olunca her şeyi yapıyor insan. Mecburiyetin esaretine küfrü çok görüyorum. Etmeyelim hiç küfür. Burada en çok da "Onun da dediği gibi" denmesini sevmiyorum. İngilizce kurduğum her cümle yalan geliyor, içime sindiremiyorum. Rica ediyorum sözlerimi kanıt göstermeyin.
Sıfırın altında derecelerde hüzün yanıyor içimin sobasında. Buna rağmen ellerim üşüyor. Karın üstünde köyden okula yürüyen çocuğun elini tutmak istiyorum memlekete gidip. Sıcak havada kahkahalar atan eski sevgilinin yüzü buzlu cam arkasında gibi şimdi. Ne isimler bir anlam ifade ediyor, ne bir hatıra gelebiliyor gözlerimin önüne. Soğukta ağır ağır yürüyen insanların yaşındayım kaldırımlarda. Montun kabarıklığından rahat hareket edemiyorum.
Kasım yakın... Doğum günüm yaklaşıyor, ne çabuk geçti çeyrek asır? Yaz da gelir: Nişan-düğün davetiyeleri. Garipsiyorum, evlenmeyin artık. Ya da bende birini istemeye geleyim. Bu ne biçim kahve, böyle kahve yapan biriyle evlenemem diye kalkıp gideyim. Her şeyden önce, kahve seviyorum. En çok da gözlerinin kahvesini… Ege'de bir köy kahvesinde aç karnına simit peynir yanına demli çay kadar hem de. Biliyorsun: Burada simit de yok sen de. Bugün geleceğe döndüm, yine seni seviyorum...

Geleceğe dönüş tarihi: 21 Ekim 2015

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Keyifsiz

Bazen keyfimizin yerinde olmadığı anlar olur. Açıkçası benim keyfim neredeyse hep denecek kadar yerinde. Yormuyorum, üzmüyorum kendimi üzünülmeyecek şeylere. Bunun bir kaç nedeni var. En büyük nedeni ise dünyada derdini çözmeye gücü yetmeyen birçok insan varken kendi dertlerimden dolayı üzülmeyi kendime hak görmediğim için. Ancak ilk paragrafta da belirttiğim gibi bazen keyfimizin yerinde olmadığı anlar olur. Ben keyfim yerindeyken paylaşırım. Enerji paylaşılan ve paylaştıkça güçlenen bir şey. Aynısı negatif enerji için de geçerli. İşte böyle anlarda negatifi paylaşmamak için insanlardan uzaklaşırım nadiren. Ve kesinlikle yazarım. Kağıda dökerken kullandığım, tükenmez kalemin mürekkebinden ziyade içimdeki gereksiz zehirdir. Okuyanlar üzülmesin. Zehir akıtılınca çıkıp gider. Üstüne düşünüp üzülmeye gerek yok. Yazdıkça yerine gelir ruh sağlığım. Keyfim yokken en sevmediğim durum, ısrarla yanımda olmaya çalışılması. Kendimi toparlamaktan ziyade ateşle yaklaşma tabelasına alev alev ya
Devamı

Unutulmaz

Elini uzatsan ulaşırdın aslında. Şimdi aramızda koca koca binalar, yollar, tarlalar, adalar ve denizler var. Bir baktığımız gökyüzü aynı. Onu da güney yarım küreye gidip farklılaştırasım var... Uzaktayken herkes özler. Yanındayken özlemek olay. Gerçekten o kadar çok sevmeyip de seviyorum, ölüyorum, bitiyorum diyenlere kızıyorum en çok. Ve sakinim aslında diğer tüm konularda hiç olmadığım kadar. Denize fırlatmıyorum artık çakıl taşlarını. Sana ulaşmasın diye yaptığım dalgalar. Sonbaharda uçuşan yapraklar kadar sevebilirdim seni. Yapraklar büyüdükleri ağaçları severdi o kadar. Koşullar izin vermeyince düştüler onlarda. Rüzgarda savruldular. Sonuç? Yok. Ama rüzgar önemli. İster İlhan Şeşen'den ister Barış Akarsu'dan dinle şimdi... Bazı şarkılar unutulmaz...
Devamı

Mezuniyet

Bazen güzel şeylerin güzel kalabilmesi için bitmesi gerekir. Mevsimlik bir çiçeğin mevsiminde açması gibi. O çiçek solup yaprakları döküldüğünde üzülmemeli insan. Bir sonraki mevsiminde daha gür olacak olan bu bitkinin daha güzel çiçek açacağının bilincinde olmalı. En son çiçeğimi dökmemin ardından seneler geçmişken ve şu genç yaşına rağmen tekrar açmasına ihtimal vermediğim anda tekrar açması… Bu geçen yıllarda yalnızlık olgunlaştırmıştı beni. Sessiz ve umutsuz bekleyişin ardından gelen mutluluk, benim için yere göğe sığamayacak kadar çoktu. Bu gece o çok kısa 41 günün ardından “41 kere maşallah” dememekten kaynaklanacak ki yine soldu çiçekler. Ama üzgün değilim. Çünkü o mutluluğu hiç yaşamama ihtimalim de vardı ve yaşamış olmanın bana tekrar kattığı heyecandan çok memnunum. O kadar ki, eğer şimdi geçmişe dönüp tekrar seçme gibi bir hakkım olsa o anı biteceğini bile bile yine seçerdim. Her birleşmenin yeni bir haz ve her ayrılığın yeni bir ders verdiğine inanıyorum. İlk v
Devamı